انواع تیمار هوای آلوده
دو نوع روش کنترل الودگی هوا شامل کنترل منبع آلاینده و یا بازگردانی هوا است. مکانیسم های کاهش الودگی بسته طبیعت ماده الاینده میزان تراکم، کنترل جریان، نحوه نشر به صورت گاز باشد.
تراکم
آلاینده های گازی متراکم دارای نقطه جوش بالایی هستند و به صورت جزئی می توانند با سرد کردن و کمپرس بخار گاز بازیافت شوند . اگر جریان هوای الوده مخلوطی از الاینده ها باشد بازیافت آن تقریبا غیر ممکن میشود.
سوزاندن
سوزاندن کاتالیتیک و دمایی به صورت رایج مورد استفاده قرار می گیرد و فرایند تیماری موثری برای گازهای الاینده محصوب می شود . سوزاندن شامل احتراق الاینده ها در دمای 700 تا 1400 درجه می باشد . سوزاندن کاتالیتیک در دمای 300 تا 700 درجه در حضور کاتالیست هایی چون پلاتین، پالادیوم و روبیدیوم صورت می گیرد .
احتراق یکی از تکنیک های ثانویه رایج اما پرهزینه بخصوص در مورد گاز های کم تراکم می باشد چراکه سوخت بیشتری جهت سوزاندن آنها مصرف می شود . سیستم های گرمایی تجدیدپذیر اغلب جهت کاهش هزینه سوزاندن به کار گرفته می شوند . تولید اکسیدهای نیتروژن و برخی دیوکسین ها طی سوزاندن نیز اجتناب ناپذیر است . به صورت کلی این روش بیشتر در مورد جریانهای گازی متراکم مناسب است .
جذب سطحی
جذب سطحی بر سطح بسترهای تثبیت شده و یا مایع صورت می گیرد . مانند کربن فعال یا زئولیت و موثرترین روش در مورد بخارات گازی کم تراکم به شمار می رود . میزان تاثیر سیستم جذب سطحی کربنی برای یک الاینده خاص تابعی از نرخ جریان هوا ، میزان تراکم تریبات آلی فرار در جریان و انواع الاینده های موجود در جریان گازی است . جذب سطحی معمولا جهت کنترل ترکیبات آلی فرار با فشار بخار پایین و وزن مولکولی بالا کاربرد دارد.
پس اشباع شدن ظرفیت جذبی بستر فعال، نیاز به تجدید بستر و در بیشتر موارد تیمار بستر الوده می باشد که پر هزینه خواهد بود . همچنین عدم تشخیص به موقع اشباع شدن بستر موجب افزایش هزینه می شود . بازیابی کربن توسط بازیافت الاینده به کمک آب داغ میسر است . هرچند سوزاندن یا تعویض چنین بستری کم هزینه تر است . به ادامه ی انواع تیمار هوای آلوده می پردازیم .
جذب
جذب با حذف الاینده ای جریان گازی توسط حلال سایشی صورت می گیرد . گاز به کنتاکتور بزرگی وارد می شود و آلاینده های گازی به فاز مایع منتقل می شوند . چنین انتقالی به کمک ستون های فشرده یا حبابی و یا کنتاکتور مجرایی موثرتر انجام می شود . موفقیت این روش به میزان تمایل الاینده جهت ورود به فاز مایع ارتباط دارد .
در اغلب موارد آب محلول سایشی است و pH آن با انحلال گازهای اسیدی و بازی تنظیم می شود . برای محلول های آب گریزف از حلال های آلی نظیر سیلیکون استفاده می شود . پس از انتقال الاینده، تیمار دیگری برای فاز مایع الزامی است که توسط جداسازی الاینده در دماهای بالا و احتراق بخار آن حاصل می شود . اگر حلال سایشی اب باشد، پساب آن مستقیما به تصفیه خانه منتقل می شود .
ممنون از همه همراهان گرامی برای مطالعه انواع تیمار هوای آلوده . برای مطالعه بیشتر به این لینک بروید.
